Değerli okuyucular; Sahabe büyüklerimiz birbirini çok sevdiği için sonsuz bir mutlulukla bütün işlevler gerçekleştirilirdi. Herkes birbirini yardımcısı, herkes birbirinin yanında, herkes birbirini en büyük sevgiyle seven bir hüviyetteydi.
Ölmek üzere olan bir insan aşırı şekilde susamaktadır. Dolayısıyla o an için en değerli şey sudur. Hz Ömer’in savaştan sonra savaş meydanında dolaşıyor. Şehit olmak üzere olanların arasında birinci kişi: “Ya Ömer! Su.” diyor, şehit olmak üzere. Hz. Ömer suyu uzatıyor, ikinci bir kişi: “Ya Ömer! Su.” diyor. Son anında o suya en çok ihtiyacı olan, şehit olmak üzere olan birinci kişi diyor ki: “Ya Ömer! Suyu ona ver.” Hz Ömer gidiyor, ikinciye suyu uzatıyor; tam o suyu alacakken bir üçüncü kişi: “Ya Ömer! Su” diyor. İkinci sahâbe de aynı şeyi söylüyor: “Ya Ömer! Suyu ona ver. Onun benden daha fazla ihtiyacı var.” Ne yazık ki Hz. Ömer üçüncüye ulaştığı zaman üçüncü kişi ölmüş. Şehit olmuş suyu içemeden. Hz. Ömer koşarak ikinci kişiye ulaşıyor, o da şehit olmuş. Telaşla birinciye ulaşıyor, hiç değilse ona yetiştireyim diye o da şehit olmuş.
Şimdi bizim yaptıklarımıza bakın ve Sahâbenin yaptığına bakın. Dünya menfeatinin her şeyin önüne geçtiği bir zaman diliminde yaşıyoruz. Aslında Sahabe daha da öteye geçmiş, onları sevmeyenleri bile sevme hasletini göstermişlerdir. Ali imran 119 ‘da sahabeden bahsediyor.
Ali İmran 119 İşte siz (mü’minler) böylesiniz, siz onları seversiniz ve onlar sizi sevmezler ve siz kitabın tamamına îmân edersiniz.
Bizler ise bizleri sevenleri bile sevemiyoruz. Öyleyse böyle mi olmalıyız? Allah-û Tealâ size bunu mu emrediyor? İslam alemi olarak Allah’ın bize Kuran’ı Kerim’de örnek gösterdiği sahabe gibi davranış biçimlerini hayatımıza tatbik etmek hedefimiz olmalı ki onlar gibi bizlerde asrı saadeti yaşayabilelim. Saygılarımla
