Değerli okuyucular; Allah(c.c.) bizi şu dünyanın dertleriyle üzülmeniz için yaratmadı. Biz Allah’a yöneldiğimiz zaman o dertlerin size en ufak bir tesiri kalmaz. Beklemediğimiz yerlerden Allahû Tealâ kapılar açar. Ama Allah’ın öğütleri bizim bir kulağınızdan giriyor, öbür kulağınızdan çıkıyorsa o zaman Allah-û Tealâ bizi üzmüyor, biz şeytanın tesiri altında kendimizi üzüyorsunuz. Hangimiz şu anda bir üzüntünün sahibiyse o, kesin olarak Allah ile yeterli ilişkinin sahibi değildir. Allah’a yeterli boyutta yönelmiş değildir.
Öyleyse hangi şartlar içindeyiz? Şu halimize bakalım: Savaşta mıyız? Düşmanlar bizi silâhla öldürmek için bekliyorlar mı? Bir çok ülke şu an savaşta. Onlar her an ölümle burun burunalar. Onlar aç kalıyorlar, biz kalıyor muyuz? Bu nasıl yaşantıdır ki en ufak bir sıkıntıda, en büyük sıkıntıların sahibiymişsiniz gibi hissediyoruz kendimizi.
Neden Allah’a güvenmiyoruz? Allah bizi sadece mutlu olalım diye yarattı ve bunun sırlarını bizlere Kuran ile öğretiyor; Kuran-ı öğrenemez isek mutlu olmanın sırlarını öğrenemeyiz. Allah, mutluluğun kâinattaki tek sahibidir. Hepimizi bir tek sebebe dayalı olarak yarattı; mutlu olalım diye. Hayatımıza giren en küçük bir üzüntüde bu kadar ümitsizliğe düşmek doğru mu? O zaman nasıl söyleyebilirsiniz: “Ben İslâm’ı yaşıyorum,” İslam’ım nasıl diyebilirsiniz? İslâm odur ki; Sahabeye işkence edildi, işkenceye de dayandılar. Bunu İslam için yaptılar. Bunu Allah için yaptılar. Bugün bize işkence eden mi var?
Onlar öyle kimselerdi ki hepsi başka kardeşlerine yardım etmek için bir yarıştaydılar. Herkes “Başka birine acaba ben bugün hangi iyiliği yapabilirim?” diye yaşıyordu. Allah için yaşamak: İşte bu, bunun özü başkaları için yaşamaktır. Ancak fedakârlık ettiğiniz sürece yaşarsınız. Başkalarının mutluluğuna sarf ettiğimiz her saniye sizin için bir kazançtır. Saygılarımla
