Değerli okuyucular; Sahâbe büyüklerimiz başlangıçta hepsi kanlı bıçaklı katildi. Neden? Çünkü hepsi ayrı kabilelerin mensuplarıydı. Her kabiledekiler, başka kabiledekiler tarafından öldürülüyordu ve aralarında bitmeyen, bitmesi de normal standartlarda mümkün olmayan bir kan davası vardı. Her kabiledeki erkekler karşı taraftan bir kaç kişiyi mutlaka öldürmüştü. O karşı kabiledekiler de kendi kabilelerinden bir kaç kişiyi mutlaka öldürmüştü. Bitmeyen bir kan davası, hep öldürme fiiliyle sonuçlanan bir kan davası bütün Sahâbeyi kanlı katiller yapmıştı.
Allahû Tealâ şöyle söylüyor:
3/ÂLİ İMRÂN-103: Ve hepiniz, Allah’ın ipine sımsıkı tutunun, fırkalara ayrılmayın! Ve Allah’ın sizin üzerinizdeki ni’metini hatırlayın; siz (birbirinize) düşman olmuştunuz. Sonra sizin kalplerinizin arasını birleştirdi, böylece O’nun (Allah’ın) nimeti ile kardeşler oldunuz. Ve siz ateşten bir çukurun kenarında iken sizi ondan kurtardı. İşte Allah, âyetlerini size böyle açıklıyor. Umulur ki böylece siz hidayete erersiniz.
Acaba nasıl oldu bu iş? Başlangıç kademesinde olay bu. Şimdi sonuca gelelim; Tevbe Suresinin 100. âyet-i kerimesinde Allah’ın bahsettiği sabikûn olmak şerefine ermiş olan Sahâbenin yaşantısına gelelim. Sahabe kendilerini sevmeyenleri bile sever hale gelmişler.
ALİ İMRAN 119: İşte siz (mü’minler) böylesiniz, siz onları seversiniz ve onlar sizi sevmezler ve siz kitabın tamamına îmân edersiniz.
Her bir Sahâbe sabah namazını bitirmesinden itibaren başlayarak, gece yatağa yatıncaya kadar hayatını, başkalarını, etrafındaki insanları mutlu etmeye adamıştı ve böylece etrafındaki insanlar kim olursa olsun, onlara bir damla mutluluğu ulaştırabilirim diye bir telaş içerisinde koşturup, duruyorlardı. Her Sahâbe başkasına mutlaka en az bir defa onları mutlu edecek bir davranışta bulunuyordu. Her Sahâbe başkasının yaşadığı mutluluğun 2 katını onlara bir defa mutluluk ulaştırabildiğinde her gün yaşıyordu. Saygılarımla…
